فایل تصویری برای این مطلب موجود نیست
حضرت حسن‌بن‌علی‌بن‌محمد ملقب به امام حسن عسکری(ع)، یازدهمین امام شیعیان هستند که در روز ۸ ربیع‌الثانی سال ۲۳۲ ق در مدینه چشم به جهان گشودند و به مدت ۶ سال در دوران خلفای بنی‌عباس، امامت کردند. بعد از آنکه پدرشان امام هادی (ع) را متوکل به سامرا احضار کرد، ایشان نیز به همراه پدر بزرگوارشان به آن شهر رفته و تا زمان شهادت در همانجا زیر نظر مأموران خلفای عباسی بودند.
ترس بنی‌عباس
در حدیثی از جابر آمده است که رسول خدا (ص) اوصیای پس از خودشان را معرفی نموده و فرمودند: آنان جانشینان من و امامان مسلمانان بعد از من هستند که اولِ ایشان علی‌بن‌ابی‌طالب است و بعد از او به ترتیب حسن، حسین، علی‌بن‌حسین و محمد‌بن‌علی که در تورات به باقر معروف است و تو در هنگام پیری او را خواهی دید و هر وقت او را دیدی، سلام مرا به او برسان. پس از او (نیز به ترتیب) جعفر‌بن‌‌‌‌‌‌‌محمد، موسی‌بن‌جعفر، علی‌بن‌موسی، محمد‌بن‌علی، علی‌بن‌محمد، حسن‌بن‌علی و پس از ایشان فرزندش هم‌نام و هم‌کنیه من است. اوست که از نظر مردم پنهان می‌شود و غیبتش طولانی می‌گردد تا آن جا که فقط افرادی که ایمان راسخ دارند، بر عقیدهٔ به او باقی می‌مانند.
خلفای عباسی که دیده بودند تمامی افرادی که پیامبر (ص) ذکر کرده‌اند به امامت شیعیان رسیده‌اند، هرچند در طول تاریخ افراد متعددی ادعای امامت را کرده‌اند اما در نهایت رسوا شده و مردم اقبال به این بزرگواران نشان دادند.
بنا بر این تصمیم بر حصر امام هادی (ع) و امام عسکری (ع) گرفتند و به سامرا تبعیدشان کردند.
سامرا از دیرباز شهری بوده است که قاطبه ساکنین آن به مخالفین اهل بیت (ع) گرایش داشته‌اند و به همین سبب بود که بنی‌عباس در آنجا منطقه نظامی داشت و حضرات را نیز در همین منطقه جای داده بود.
عسکر در لغت عرب نیز به همین معنا است. از این روی امام هادی (ع) و امام عسکری (ع) را عسکریین می‌گویند.
دلیل تبعید به عسکر این بود که در این منطقه نظامی بتوانند بهتر ایشان را در نظر گرفته و مانند فرعون که در تلاش بود از ولادت موسی (ع) جلوگیری کند، مانع ولادت امام عصر (عج) شوند تا بساط حکومتشان باقی بماند و این ناشی از ترس بنی‌عباس بود.
اقدامات امام عسکری (ع) در برابر حکومت عباسی
در این میان امام عسکری (ع) یکی از بزرگترین اقداماتی که انجام دادند، حفظ تداوم امامت و رهبری الهی اهل بیت (ع) شده و نیز گسترش حلقه ارتباطی شیعیان با امام خود از طریق وکلای خودشان بود که در واقع زمینه‌ساز ایجاد ارتباط امام عصر (عج) با شیعیان از طریق نواب اربعه بود و نیز جامعه شیعه را آماده غیبت و در دسترس نبودن امام نمودند.
یکی از نمایندگان امام عسکری (ع)، احمد‌بن‌اسحاق قمی است که از یاران ویژۀ امام و از شخصیت‌های بزرگ شیعی در قم بود. برخی از دانشمندان علم رجال، از او به عنوان رابط بین قمی‌ها و امام و از جمله اصحاب خاص آن حضرت یاد کرده‌اند. وی به دستور حضرت، مسجدی در جوار مرقد حضرت فاطمه معصومه (س) بنا کردند که امروزه به نام مسجد امام حسن عسکری (ع) معروف است.
با وجود همۀ محدودیت‌ها و کنترل‌های دستگاه خلافت، حضرت یک زنجیره فعالیت‌های سیاسی را رهبری می‌کردند که از چشم جاسوسان دربار، به دور می‌ماند.
برای نمونه، عثمان بن سعید عمری (از نزدیک‌ترین و صمیمی‌ترین یاران امام) در پوشش روغن‌فروش فعالیت می‌کرد. شیعیان و پیروان آن حضرت، اموال و وجوه خود را به او می‌رساندند و او آن‌ها را در ظرف‌های روغن قرار داده، به حضور امام (ع) می‌برد.
و حضرت نیز با اموالی که به دستشان می‌رسید، شیعیانی که زیر فشار مالی حکومت عباسی بودند را حمایت می‌نمودند تا بر اثر آن فشارها جذب حکومت ستم‌کاری عباسی نشوند.
زمینه‌سازی برای امامت منجی آخرالزمان
آخرین رسالت حضرت این بود که مردم را برای زندگی در زمان غیبت امام عصر (ع) آماده کنند.
از آن جا که پنهان شدن پیشوا و رهبر حادثه‌ای طبیعی نیست و باور کردن تحمل مشکلات ناشی از آن، برای مردم دشوار است، پیامبر اسلام (ص) و امامان پیشین (ع)، به تدریج مردم را با این موضوع آشنا ساخته و افکار عمومی را برای پذیرش آن آماده می‌کردند.
این تلاش، در زمان امام عسکری (ع)، جلوۀ بیشتری به خود گرفت زیرا با وجود تأکید بر تولد حضرت مهدی (عج)، ایشان را فقط به شیعیان خاص و بسیار نزدیک نشان می‌دادند. از سوی دیگر، تماس مستقیم شیعیان با خود آن حضرت نیز روز به روز محدودتر و کمتر می‌شد؛ به گونه‌ای که حتی در شهر سامرا از طریق نامه یا نمایندگان خود به مردم پاسخ می‌دادند. بدین ترتیب، آنان را برای پذیرش اوضاع و شرایط عصر غیبت و ارتباط غیرمستقیم با امام آماده می‌ساختند. این همان روشی است که امام عصر (ع) در زمان غیبت صغری در پیش گرفته و به تدریج شیعیان را برای دوران غیبت کبری آماده ساختند.
خاصیت زیارت امام عسکری (ع)
حضرت امام حسن عسکری (ع) در حدیثی می‌فرمایند:هر کس می‌خواهد از غم رها شده و شادمان شود به زیارت من بیاید که زیارت من رفع غم می‌کند.
